Ivan Aleksejevič Bunjin

Ivan Aleksejevič Bunjin (1870–1953), rođen je u Voronježu, na Donu, u porodici siromašnog ruskog plemića. Detinjstvo i mladost proveo je u porodičnom letnjikovcu u Orlovskoj guberniji. Njegovi preci, između ostalih, bili su srednjevekovni dvorski peharnik Kozma Leontijev, Leontije i Petar, graveri, jedna od prvih ruskih pesnikinja Ana Bunjina (na prelazu iz 18. u 19. vek) i otac ruskog romantizma Vasilij Žukovski (1783–1852). Prvu pripovetku objavio je 1887, u časopisu Rodina. Za prevod Pesme o Hijavati Henrija Longfeloua i zbirku pesama Listopad dobio je 1909. godine Puškinovu nagradu; iste godine izabran je za člana Ruske imperatorske akademije. Po dolasku boljševika na vlast, živeo jedno vreme u Moskvi i Odesi i pred nastupom Crvene armije evakuisao se 1920. iz Odese za Konstantinopolj, i preko Sofije i Beograda emigrirao u Francusku. Naselio se prvo u Parizu, a zatim u provansalskom gradiću Grasu, u departmanu Primorski Alpi. Bio je prvi ruski pisac koji je, 1933. godine, primio Nobelovu nagradu za književnost.

Objavio je šest zbirki pesama između 1891. i 1907. godine, zatim autobiografski roman Život Arsenjeva (1939), novele Selo (1909), Suvodol (1912) i Mitjina ljubav (1924), sedamnaest zbirki priča od kojih su najpoznatije Antonovke (1900), Gospodin iz San Franciska (1916), Čangovi snovi (1918), Jerihonska ruža (1924), Sunčanica (1927), Senka ptice (1931), Tavne aleje (1946), S proleća, u Judeji (1953), te uspomene, priče i dnevnike Prokleti dani (1926) i Pod srpom i čekićem (1950).

Umro je u nemaštini, samoći i izolaciji u Parizu 8. novembra 1953. godine.